sobota, 28 listopada 2015

przygotowania do Świąt

Czas zacząć przygotowania do Świąt, niby dzisiaj Andrzejki ale ja spędzam je z córka, bo mąż pojechał do rodziny. My zaś we dwie rozpoczęłyśmy przygotowania do świątecznych dni piekąc pierniczki :) Przepis na pierniczki, które zawsze się udają możecie znaleźć na moim blogu kulinarnym---->klasyczne pierniczki świąteczne. Oprócz przepisu znajdziecie tam zdjęcia pierniczków z dwóch ostatnich lat, niestety te dzisiejsze trafiły do puszek do leżakowania. Na ozdabianie zaczekają jeszcze kilka dni. Dzięki "pierniczkowaniu" zapachniało świątecznymi dniami, w czwartek przyszła paczka z prezentami mikołajkowymi od mojej rodzinki i jak zwykle o tej porze dopada mnie nostalgia , ze to kolejne Święta poza domem rodzinnym. Wiem, wiem mam swoją rodzinkę, ale w taki dni chciałoby się być przy rodzicach zwłaszcza, że nie wiadomo ile jeszcze będą wśród nas. No ale zawsze jest jakies "ale" żeby tam jechać. Niby wiem dlaczego tam nie jadę ale...serce nie słucha rozumu. Mój mąż postarał się jak nigdy do tej pory na moje imieniny: otrzymałam od niego bukiet róż, upiekł super ciasto i wykupił mi karnet na masaze relaksujące. Ostatnio nam się nie układało...a tutaj taka niespodzianka....może chciał załagodzić sytuację bo boi się, ze pojadę na Święta do rodziców ale tak czy siak , miły gest z jego strony. Zyczę Wam udanych ostatków i dobrego poczatku Adwentu :)

środa, 25 listopada 2015

gry i zabawki edukacyjne - dobry prezent na Mikołajki

Pozostając w klimacie zakupów mikołajkowych chciałam Wam się pochwalić moimi nabytkami ze sklepu Pepco. Lubię dziecku kupić jakąś fajną zabawkę a jeżeli przy tym jest to zabawka, która uczy i bawi to już jestem zachwycona. Obie rzeczy są polskiej firmy Alexander i są Made in Poland. Nadmienię, ze nie jest to post "sponsorowany" i nie mam żadnych umów z tą firmą czy z Pepco :) Krótko o każdej "zabawce"
1. To gra edukacyjna jak jest w nazwie pt. "Czy wiesz jaki to zwierz?". 
Gra składa z:
a. tabliczek z obrazkami - 96 szt.
b.pionka
c. planszy
d. żetonów - 60 szt.
e. instrukcji.
W grze wygrywa ten kto najszybciej odnajdzie właściwy obrazek z fragmentem zwierzęcia przedstawionego na polu , na którym stanie pionek.
Gra przeznaczona dla dzieci : 4+.

Moja córka ma niecałe trzy i dlatego schowałam jej żetony by nie brała ich do buzi za to rewelacyjnie się bawi w odnajdywanie zwierzatek a przy tym uczy się ich nazw i nazw części ciała. Ogólnie zabawa dla całej rodziny bo wieczorem siadamy wszyscy i odgadujemy i uwierzcie nawet starszy ma przy tym niezłe emocje. Pudełko gry jest kolorowe, wykonane z twardej , solidnej tektury. W środku plansza  i tabliczki również solidne. Na pudełku jasny opis, kolorowe ilustracje co zresztą widać na zdjęciu.
Grę polecam dla dzieci tych mniejszych i większych i oczywiście jako świetny prezent :)
2. Zabawka edukacyjna "Szablony"
Zawartość pudełka:
a. szablony/pozytyw - 8 szt.
b. szablony/negatyw -8 szt.
c. kredki - 12 szt.
d. ołówek -1 szt.
e. bloczek -1 szt.
f. instrukcja -1 szt.
Ja kupiłam szablony dla chłopca z pojazdami ponieważ moja córka lubi wszystko co jeździ. Jak łatwo się domyślić szablony dają dziecku możliwość narysowania różnych pojazdów i w pierwszej mojej ocenie tego co widać na pudełku były godne zakupu. Zabawka dla dzieci w wieku: 4+.
Jeżeli moje odczucia w sklepie wybierając "Szablony" były pozytywne tak po ich otwarciu byłam nieco rozczarowana. Po pierwsze na opakowaniu widnieje symbol, że "kupuj polskie , dbaj o Polskę" a w środku znajdujemy odbiegające od tych z opakowania kredki produkcji...Chińskiej :(

Szablony są wykonane z dość trwałego kartonu ale...tam gdzie usuwa się dziurki , aby narysowac np. statek czy koparkę nie zawsze te dziurki wychodzą bo np. w naszym zestawie przy koparce jak naciskało się akrton w miejscu dziurek , aby ten wypadł i można było narysowac koło, karton nie wypadał a wręcz odwrotnie im bardziej się próbowało to zrobić tym jedna z warstw szablonu całkowicie się porwała :( i nici z rysowania koparki w pozytywie.
To dwa minusy tych szablonów i w sumie zastanawiam się czy są warte ceny prawie 18 zł. Jednakże zważywszy na trwałe i kolorowe opakowanie plus świetnie opisane niewątpliwie to pozytyw. Szkoda tylko, że nie wszystkie elementy są  jakościowo polskiej produkcji i solidnie wykonane.
Szablony polecam z większą rezerwą i mieszanymi uczuciami.
Na dzisiaj tyle zabawkowych wieści. W najbliższym czasie pochwalę się jakie zabawki upolowałam w "graciarni" zachodnich rzeczy używanych. Uwielbiam drewniane zabawki i układanki a więc córkę nimi zasypuję ale o tym innym razem :)


poniedziałek, 23 listopada 2015

zakupy mikołajkowe

w sklepach jak widac już oblężenie mikołajkowe :) kupowanie w tym czasie zabawek to koszmar zwłaszcza ,że jak właczy się tv to dziecko widzi kolejne "niezbędne i cudowne" zabawki. Ciesze się, że moja córka otwiera ze zdziwienia oczy na te cudenka ale jedynie jaką zabawkę wybiera to od kilku tygodni niezmiennie domek świnki Peppy. Rodzina również zasypuje mnie telefonami co Mikołaj ma kupić małej. Część stwierdza ,że da pieniązki i by kupić coś dla niej a częśc samemu wybiera się na zakupy. Efekt już niedługo moja córcia wzbogaci swój zasób zabawek o nowe Lego Duplo, domek dla lalek itd. Domku Peppy nie dostanie gdyż wytłumaczyliśmy jej, że jest na niego za mała ale za to dostanie mnóstwo innych pięknych prezentów. W mojej rodzinie od zawsze dzieci dostawały prezenty 6 grudnia gdzie zawsze przebierał się jeden z panów i wręczał podarunki. Prezenty dostawały tylko dzieci ewentualnie słodycze dorośli. U męza w rodzinie dzieci dostają pod choinkę w Wigilię, dlatego mała będzie otrzymywac prezenty niemal przez cały grudzień. Oczywiście nie może się doczekać kiedy obdarowywanie się zacznie. Dzisiaj pierwszy dzien w przedszkolu po kolejnej chorobowej i mam nadzieję, że dużej pochodzi do przedszkola niż tydzień.

piątek, 20 listopada 2015

pęd życia

Ostatnio byłam na warsztatach o radzeniu sobie ze stresem i większość osób mówiła, że stresuje ich... pęd w jakim żyją. Pomyślałam sobie, czy w sumie nie zależy to od nas takie tempo życia? To przecież na własną rękę podporządkowujemy się wymaganiom szalonego świata. Patrząc jednak na kilka, ostatnich dni minionych sama biegam z duszą na ramieniu i mokra od wysiłku. Codziennie wracałam do domu ok. 20.00. Nie wiem jak Wy ale ja mam ciągle wyrzuty sumienia, ze coś powinnam jeszcze zrobić... że ciągle trzeba gdzies gonić a i tak wiele razy ma się przeświadczenie, że brakuje czasu :(:( efekt? stres nas niszczy dosłownie niszczy. Coraz młodsi trafiają do kardiologa, psychologa czy psychiatry itp. coraz więcej osób stwierdza "nie radze sobie, mam dość"...a czasami chciałoby się zaśpiewać:
"niech ktoś zatrzyma wreszcie świat , ja wysiadam"-----> https://www.youtube.com/watch?v=RJsTBwHT6TY
i tak znowu nadchodzi czas gonitwy przedświątecznej i mnóstwa stresu dodatkowego. Dobija mnie fakt, ze już przed 1.11. pojawiły się w niektórych sklepach ozdoby bożonarodzeniowe. Mnie to stresuje sama wizja, że trzeba zacząć przygotowania i szykować, szykowac a w święta myśleć czy wszystkim smakowało czy czegoś się nie zapomniało.No i jeszcze te odwiedziny.... :( :( same stresy :(

środa, 18 listopada 2015

refleksyjnie

Zmęczona ,wtulona w córki włosy zasypiam...czuję jej oddech i wiem dla kogo  i w imię czego to robię. Odkrywam kazdego dnia sens bycia matką...czasem nie wierzę, że nią jestem...czasem nie wierzę,że urodziłam ,że już mam przedszkolaka małego w domu...że mam te 30 i kilka lat. Za miesiąc moje urodziny i jak zwykle dopadają mnie myśli co wydarzyło się do tej pory w moim życiu a co bym chciała by się jeszcze wydarzyło... :)
obrazek ze strony: www.tbscene.com

poniedziałek, 16 listopada 2015

chorobowo na bis

Niestety dzisiaj znowu musiałam iść z córką do lekarza. Tydzień chodziła do przedszkola a teraz kolejny antybiotyk. Ostre zapalenie gardła wirusowe :( drugi antybiotyk w miesiącu. Mała źle wygląda i ma gorączkę, katar, kaszel itd. Oczywiście zostaję w domu z małą....nie wiem jak to tłumaczyć pracodawcy ale całe szczęscie część swoich obowiązków mogę wykonywać wieczorami i popołudniami więc będę się wymieniać z mężem. Zmęczenie jednak daje się we znaki bo i noce są cięzkie, w dodatku w weekendu praktycznie nie miałam bo byłam na zjeździe na studiach, dom trzeba ogarnąć, obiad ugotować i ciągle pranie bo mała często zwraca. Nie mówię już o przygotowaniu się do pracy, ponieważ mam pracę, która wymaga przygotowywania się z dnia na dzień..zostaje na to noc ale w nocy mała też kaszle , wymiotuje itd. Nie chciałam na ten tydzień wziąć zwolnienia lekarskiego bo czuję ,że na następny będzie potrzebne a więc musze wszystko łączyć. Szkoda,że nie wszyscy rozumieją moje podejście do pracy i domowych obowiązków. Niestety mąż ciągle mnie krytykuje, ostatnio zrobił się uszczypliwy i w ogóle nieprzyjemny. Jest mi z tego powodu przykro, gdyż on uważa ,że w ogóle nic nie potrafię robić. Podnosi mi ciśnienie, kiedy słyszę, że to ja stawiam pracę na pierwszym miejscu, że nie dbam o dom itd. Do tej pory mój mąż nie wziął ani jednego dnia wolnego z powodu choroby dziecka, a opiekę na dziecko wykorzystał na ....wyjazd na konferencję naukową. Przytaknęłam na to, pomyślałam ma do tego prawo. Nie chodzi mi o to żeby chodził na opiekę nad dzieckiem, bo ja stwierdził on i teściowa, że ja mniej zarabiam to mniejsza strata dla rodziny.  Dla mnie logiczny argument ale ja dopiero zaczęłam prace i jeżeli od września będę co drugi tydzień na opiece nad dzieckiem to kiepsko to widzę. Lubię być z małą w domu, lubię ją przytulać i dbać o nią ale jak przychodzi mąz słysze tylko to źle, tam to źle...i oczywiście jego zdaniem nic nie jest zrobione. Na to wygląda, ze w naszym domu sam obiad sie gotuje, pranie samo się pierze, pościele się oblekają i w ogóle jakieś czary domowe, a ja siedzę i... stawiam prace zawodową na pierwszym miejscu :D przepraszam...ale musiałam się wygadać bo ostanie dni były między mną a mężem napięte, nawet kazał mi jechać do rodziców do których jeżdżę raz do roku na wakacje. Postanowiłam sobie, że pojadę na święta do rodziców a niech mąz jedzie doswoich i albo weźmie dziecko  (to by było najlepsze bo by w końcu zobaczył jak ja byłam ponad dwa tygodnie sama z córką na wakacjach i jak odpoczęłam) albo ja wezmę córkę ze sobą, to jednak byłoby wygodne dla niego, bo nie miałby żadnych obowiązków i tak jak na wakacjach....ja męczyłam się sama z dzieckiem a on sam robi co chciał setki kilometrów od nas i do telefonu miał czelność powiedzieć mi, że...nie odpoczął!! Dlatego najlepiej wyjechać oddzielnie bo nie mam ochoty znosić nie dość, ze na co dzień to i w Święta jego uszczypliwych uwag. To był taki pierwszy odruch ale muszę to przemyśleć.Jestem zmęczona i ciągle mam wyrzuty sumienia, że chcę dużo zrobić i w domu i w pracy a nie jestem idealna i nie wychodzi tak cudownie jak powinno, ale kogo to obchodzi co się u mnie dzieje? ehh...wypisałam się .

sobota, 14 listopada 2015

Francja, Francja...Europo pobudka

Milczenie i żałoba...tyle słów w takim momencie się ciśnie na usta i tyle zostało wypowiedziane...życie jest takie kruche.
Nie wiem jak można upatrywać satysfakcję i zwycięstwo w tym ,ze się kogoś zabiło. Jednak musze jeszcze coś napisać: "Europa od dawna robiła wszystko by doprowadzić do takich sytuacji jak ta we Francji. Bezmyślnie przyjmuje się falę niby-uchodzców. Nie mówię by tego nie robić ale by robić to zdroworozsądkowo i nie w takich ilościach i większość mężczyzn młodych, silnych i...niby poszkodowanych przez wojnę. Po drugie wspieranie Islamistów dając im kasę na zapomogi, świadczenia itd. Jak dodamy fakt militarnych ataków to wszystko zazębia się. Nie jestem politykiem a zwykłym obywatelem i tak czesto się pytam dlaczego z decyzje tych na górze zawsze muszą płacić zwykli, przypadkowi, anonimowi obywatele. Dlaczego szafuje się życiem swoich obywateli, w imię czego lub kogo? To mnie najbardziej boli, że przy fali uchodźców i całym układzie politycznym na świecie życie nasze to pionek, jest nic nie warte...mówi się o bezpieczeństwie a z drugiej strony tego bezpieczeństwa nie ma. Dla mnie kolejny dowód na bezsilność wielkich tego świata.

piątek, 13 listopada 2015

Piątek Trzynastego - bunt dwulatka czy lęki trzylatki ?

Wstając dzisiaj rano nie zdawałam sobie, że dzisiaj taki dzień...nie jestem przesądna ale...od północy mała budziła się chyba z 20 razy z jękiem i w sumie nic jej wielkiego nie było ale trzeba było jednak wstać do niej i uspokajać. Rano wstała o 7.00 i w sumie z żołnierską precyzją ubrałyśmy się i poszłyśmy na autobus do przedszkola. Wszystko fajnie gdyby nie...w autobusie tłum ludzi bo to było ok. 8.00. Żałowalam, ze ten jeden przystanek nie przeszłyśmy piechotką, no ale jak już w tym autbusie...jakiś młodzieniec z kucykiem rozłożył swe konczyny dolne przed nosem mojej córki, która potknęła się o nie i runęła jak długa na środek autobusu. Podniosła głowę i widząc żująca żuchwę właczyła syrenę w niczym nie chciała się podnieś i przejechała cała drogę leżac na brzuchu na środku autobusu i wyjąc przy tym donośnie , waląc rekami i nogami w podłogę. Na kolejnym przystanku gdy tylko zatrzymał się pojazd wyciągnęłam z niego córkę i ryczacą próbowałam zaprowadzić do bram przedszkola. Efekt? większy ryk, wyrywanie się za...autobusem bo dopiero teraz mała uświadomiła sobie, że podróż autobusem się skończyła i trzeba iść do przedszkola. Koniec..ryczała dobre parę minut w końcu za rękę weszła do przedszkola ale w holu głównym przypomniała sobie, że "pobije przedszkole" i zaczęła walić rękami w drzwi szatni. Zaczęłam wołać nauczycieli, aby mi pomogły bo nie daję rady ją trzymać. Przyszła wychowawczyni zabrała małą ryczącą i wymiotującą, mi kazała uciekać. STałam za drzwiami w holu i serce mi się kroiło. Inne matki pytały co się stało, bo przecież córka ani razu nie płakała w przedszkolu i wychodziła z domu z uśmiechem...kiedy płacz małej ucichł za drzwiami podreptałam do pracy. Zastanawiam się czy to z powodu leków , które ostatnio jej się pojawiły czy może to jeszcze jakieś objawy buntu dwulatka, który nieco przycichł...a może to jednak ten Piątek Trzynastego :( ??? boję się popołudnia :( 

wtorek, 10 listopada 2015

Książka blogerek "Aniołkowe mamy"

Dzisiaj kolejna książka z cyklu tematycznym o odejściach...książka,która trafiła do mnie przez przypadek w nagrodę za konkurs i została u mnie na stałe :) Książka będąca zapiskami blogów mam, które straciły swoje dzieci...przeżyły poronienia. Blogowe mamy aniołków piszą o swoich emocjach, trudnościach i powrocie do z pozoru normalnego życia po stracie.Czy łatwo jest żyć po stracie? Czytamy pełne wzruszenia wspomnienia mam...do książki dołączony jest rozdział fachowych porad specjalistów traktujący o poronieniu i żałobie. Polecam kazdemu...bez względu czy jest si,ę mamą po stracie czy tatą po stracie czy tylko osobą, która gdzieś słyszy o takich osieroconych rodzicach. Warto czytać by uświadomić sobie czym jest poronienie...co przezywają takie osoby...i czasami zastanowic się co się mówi. Wiele razy słyszałam jak jakieś panie dopytywały młodą kobietę dlaczego jeszcze nie mają dzieci po ślubie, lub wręcz atakowały ,że teraz to młode kobiety chcą się realizować, używac świata...jakże szybko oceniamy i łatwo przychodzi nam krtykowanie...czasem warto pomyśleć i zamilknąć.
Warto też spojrzeć czy jakaś rodzina nie potrzebuje wsparcia , pocieszenia lub zwyczajnej obecności. Mamy solidaryzujmy się z tymi,które przeszły przez piekło poronienia.

poniedziałek, 9 listopada 2015

"nudzi mi się..."

"Nudzi mi się..." pewnie wiele razy kazda z nas to słyszała od swego dziecka. U nas obecnie to chyba najczęsciej powtarzające się zdanie...córka nudzi się wszystkim po kilku minutach, ba nawet nie minutach ale sekundach. Na nic kupowanie magazynów typu "Świnka Peppa", "Mini Mini plus", kolejnych książeczek , klocków itd. Wszystko skutkuje na krótko...jedynie nad kolorowankami potrafi posiedziec ale też nie za długo. A ty rodziców myśl, myśl...czytamy, rysujemy wspólnie, bawimy się w "starego niedzwiedzia, kółko graniaste, "balonika" itd. Czy każdy ma tak wychowując jedynaczkę??? my po weekendzie jesteśmy niczym najlepisi animatorzy czasu wolnego dla dzieci a jednak nasze dziecko i tak mało zadowolone :( :(

sobota, 7 listopada 2015

powroty

Wracamy do świata normalnie funkcjonujących po dwóch tygodniach wycięcia...córka w poniedziałek do przedszkola a ja do pracy, z tym,że ja od czasu do czasu pojawiałam się w pracy bo niektóre sprawy były pilne i nie mogłam sobie pozwolić na całkowity luz chorowania pomimo L4 :( zapalenie oskrzeli za nami... jesteśmy w skowronkach ale mała coś grymasi odnośnie powrotu do przedszkola. Do tej pory nie było dnia, aby nie szła zadowolona do przedszkola ale dwa tygodnie przerwy zrobiło swoje. Zobaczymy w poniedziałek. Cieszę się, że wracam do pracy na cały etat...jednak dobrze mi to robi dla psychiki i relacji z mężem (mniej spięć). Plus dla wyglądu. Kupiłam ostatnio w drogerii dwie szminki koloru czerwonego i dwa lakiery: bordo i ciemna zieleń. Malując paznokcie i usta poczułam się kobieco i zwyczajnie lepiej. Nie wiem czy kiedyś faceci to zrozumieją, że kobiety tak mają...ale ja czuję się lepiej kiedy pomaluję sobie paznokcie, napiję ulubionej herbaty czy wezmę pachnący prysznic...itd. Dzisiaj zobaczyłam piękny czerwony kapelusz z kwiatem na boku....obłęd...taki zimowy w stylu lat 20stych XXwieku. Miłość od pierwszego wejrzenia....zapytałam o cenę i...nogi mi się ugieły pode mną. Zrezygnowałam...ale pomyślałam ,że po wypłacie może go sobie kupię. Nie przewidywałam takiego sporego wydatku dla siebie...myślałam na Mikołajki kupić córci domek świnki Peppy, o którym ciągle mówi, ale jednak w budżecie trzeba ująć te dwa wydatki...może do wypłaty zmienię zdanie,że tego kapelusza nie potrzebuję...a może trafię na inny tańszy. W tym miesiącu chyba będzie u mnie dziura budżetowa :) a mówiąc o zakupach, mąż kupił w zwyaczajnym sklepie legginsy dla małej takie na zime ocieplane. Super sprawa...jednak ja kupiłam dzisiaj na targu identyczne , tej samej firmy ale o połowe taniej. Powiedzcie mi dlaczego są takie kolosalne różnice w cenach??? ta sam rzecz w jednym kosztuje 20 zł a w drugim 10 zł.

piątek, 6 listopada 2015

rozmowy o śmierci i umieraniu

W listopadowe dni zadumy nad grobami chciałabym Wam zaprezentować dwie książki z mojej domowej biblioteczki. Kiedyś o nich już wspomniałam.

Książki, które traktują o odchodzeniu...temat tak trudny ale jakże życiowy, dotykający każdego z nas dlatego chciałam "zaproponować " Wam coś co może komuś pomoże przeżyć własną, osobistą żałobę lub kogoś innego. Lektury, które są w mojej domowej biblioteczce z powodów zawodowych i moich pasji są "życiowe" - pomocowe. Dlatego zacznę od typowej lektury dla osób, które pomagają osobom odchodzącym i ich rodzinom ale także dla wszystkich , którzy chcą zrozumieć swoje przeżycia.

"Rozmowy o śmierci i umieraniu"

Książka zawiera rozmowy autorki przeprowadzone w jednym ze szpitali w Chicago ze śmiertelnie chorymi, którzy dzielą się swoimi obawami, troskami, nadziejami i oczekiwaniami dotyczącymi zachowania rodziny, duchownych i personelu szpitalnego.Rozmowy o śmierci i umieraniu mogą pomóc nam stawić czoło, profesjonalnie i osobiście, końcowemu etapowi ludzkiego życia, uświadamiają także jak ważną rolę może odegrać każdy z nas towarzyszący umierającemu.Lektura pomogła i mnie i wielu znajomym zrozumieć co się dzieje z ich blizkimi, dlaczego tak a nie  inaczej zachowuje się chory, odchodzący...dlaczego budzą się w nas takie a nie inne myśli, emocje...polecam z całego serca. 

"Zorkowania" Agnieszka Kaluga

Książkę, którą otrzymałam jako nagrodę w jednym z konkursów internetowych, w którym brałam udział. Ksiązka, która wbiła mnie w fotel. Dziennik kobiety-blogerki, która piszę o swoich doświadczeniach bycia wolontariuszką w hospicjum. Autorka Agnieszka Kaluga obiecała umierającej córeczce, że sobie poradzi w dalszym życiu. Teraz pomaga innym. Odnalazła swoje miejsce...w hospicjum gdzie życie przecina się ze śmiercią. Spędza czas z tymi, którzy odchodząc potrzebują często obecności drugiej osoby do zwykłych prozaicznych czynności a niejednokrotnie przede wszystkim do podzielenia się swoim życiem. „Zorkownia” to zapis najpełniej przeżytych chwil i kilkanaście pięknych zdjęć z życia. To poruszający dziennik odkrywania nadziei i miłości tak wielkiej, że nie da się jej zamknąć w jednym słowie. To wzruszająca opowieść o tym, co najważniejsze.Książka to część zapisów z bloga, który prowadzi autorka a który otrzymał aż trzy wyróżnienia w konkursie na BLOG ROKU 2011. Ponizej link do bloga:
http://www.zorkownia.pl/
Książka ta została rekomendowana przez znane osoby, które zajmują się pomaganiem innym ale dla mnie była to książka, która pomogła mi uporzadkować przezycia kiedy sama jako wolontariuszka chodziłam do hospicjum. To było tylko 3 miesiące ale to było aż 3 miesiące...dla wielu przeze mnie spotkanych osób ostatnie chwile życia.
Polecam Wam obie książki, gdyż tak jak pisałam wcześniej we wstępie do tego postu...książki dzięki, którym możemy dotknąć realiów odchodzenia, towarzyszenia takim osobom...o przeżywaniu żałoby.