wtorek, 4 listopada 2014

śmierć nie jedno ma oblicze

W tych dniach kiedy pochylamy się nad grobami bliskich przypomina mi się moja praca, którą kiedyś wykonywałam. Otóż pod koniec studiów na początku piątego roku dostałam propozycje pracy jako asystentka pani doktor- nefrolog. Pani doktor, mająca 70 kilka lat,  złamała rękę i potrzebowała pomocy w sprawach urzedowych. Miała swoją gosposie,która prowadziła jej dom ale szukała kogoś kto będzie jej towarzyszył w różnych załatwianiach. Szybko okazało się, że chodzi tu przede wszystkim o prowadzenie rozmów na różne tematy i zapełnienie samotności. Pani nie miała bliższej rodziny. Czasem odwiedzali ją przyjaciele. Mąż zmarł 20 lat wcześniej. Szybko zżyłyśmy się ze sobą i pomimo, że już miała sprawną rękę zostałam na stałe "jej prawą ręką" jak mawiała. Kto pierwszy zadzwonił z gratulacjami po mojej obronie mgr? oczywiście pani doktor, która wiele lat była wykladowcą na Akademii Medycznej.Pomimo, że jestem humanistą dogadywałyśmy się wspaniale. Obie pisałyśmy wiersze, które ona wydała i to aż 6 tomików :) była osobom, którą ceniłam...właśnie była...kiedy ja wyjechałam na zasłużone wakacje po 5 latach nauki jej zdrowie załamało się...kiedy wróciłam dowiedziałam się, ze była w szpitalu. Wyglądała jak cień człowieka. Próbowała się ratować i nic nie wskazywało na koniec... wszystko było wspaniale aż do stycznia 2011 roku. Kiedy biegłam do niej,ze swojej pracy w placówce opiekuńczo-wychowawczej dla trudnych dzieciaków, widziałam, ze co wieczór czeka mnie coś niezwykłego...spotkanie nieprzeciętnej inteligencji i kultury.Przygiegłam i wtedy w styczniu...niosąc kopertę białą na ofiare dla księdza bo miał być wtedy po kolędzie. Zastałam zamknięte mieszkanie. Miałam klucze ale jeden zamek do którego nie miałam klucza był zamknięty. Pani doktor wręczając mi pękł kluczy powiedziała...jeśli przyjdziesz a ten jedyny będzie zamknięty to albo ja nie żyję albo jestem w szpitalu. Dzwoniłam wtedy do niej, dobijałam się...nic cisza. Poszłam do sąsiadki...okazało się, ze popołudniu było pogotowie. Nie wiedziałam gdzie ją zabrano, zadzwoniłam do gosposi. Tak zaczęły się dni w szpitalu...leżała na oddziale, który sama zakładała kiedyś przed prawie 50 laty. Tutaj była leżącą historią...tylko jak się okazało dla młodych lekarzy i pielęgniarek nic nie znaczyła. Prosiła nas...wypuście mnie.Prosiła mnie: zabierz mnie stąd bo oni mnie tutaj zabiją. Żle mnie leczą...chodziłam do lekarzy prosiłam o opiekę, o wysłuchanie jej...Pewnego dnia przyszłam a ona powiedziała, ze coś jest nie tak z jej nogami. Odkryłam kołdrę a tam leżała w fekaliach i krwi. Wezwałam pielęgniarki,nikt nie przyszedł...poszłam do pokoju lekarzy i zrobiłam raban. Przyszła ze mną młoda lekarka, pokazałam jej co się dzieje pod kołdrą...odwróciła wzrok i nie mogła patrzeć: Powiedziała:"O boże zapomnieli założyć pampersa". Cały dzień kobieta, profesor, osoba, która zakładała oddział jeden z pierwszych w Polsce nefrologii umierała w odchodach, opuszczona przez lekarzy, personel. Nie mogłam w to uwierzyć, że tak można postępować z człowiekiem. Jak odeszła...w przed dzień swoich imienin. Przyszłam wieczorem po pracy jak zwykle...już nie mówiła, ale bełkotała...rozumiałam ją jednak. Poprosiła bym czytała jej brewiarz...czytałam a ona bezszelestnie ruszała wargami i powtarzała w myślach moje słowa i nagle usłyszałam: "o jedno Pana proszę , o jedno zabiegam...bym mógł przybywać w twym przybytku Panie". Pożegnałam ją około 22.00 i obiecałam, że jak wyjdzie to zrobimy imprezę z jej przyjaciółmi. Na drugi dzień, rano otrzymuję telefon: "Proszę pani, pani doktor zmarła w nocy..."Byłam ostatnią osobą, która ją widziała, która jej świadomie towarzyszyła. Podczas pogrzebu z elitą lekarską, stałam z boku, z tyłu i patrzyłam na szopkę jako odgrywają wszyscy, których ani razu nie wiedziałam przy jej łóżku. Były piękne mowy, muzyka, wszystko super...ale ja wiedziałam, że ona mogła jeszcze żyć...że umarła w tragicznych warunkach. Wybaczcie w następnym poście napiszę kolejną część ponieważ teraz wzruszenie odbiera mi siły.

1 komentarz :

  1. Az mnie ciarki przeszly...jacy ludzie potrafia byc dwulicowi. Zero szacunku dla starszego czlowieka, traktowanie pacjentki, zwlaszcza takiej, dla ktorej powinno sie miec wyjatkowy szacunke, jak cos koniecznego, a potem szopka na cmentarzu... Takie wlasnie sa te wspaniale elity niestety. Jestes fajna dziewczyna i na pewno oslodzilas pani profesor nieco gorycz ostatnich chwil zycia.

    OdpowiedzUsuń